Սովորում ենք առասպելներԱյսօրվա առասպելի թեման հացի փշուրի մասին էր...սովորողները հատված առ հատված կարդացին և քննարկեցինք....
ԱՌԱՍՊԵԼ ՀԱՑԻ ՓՇՈՒՐԻ ՄԱՍԻՆ
Հայերի, ինչպես և շատ այլ ժողովուրդների մոտ, սկսած անհիշելի ժամանակներից, միշտ էլ հացի պաշտամունք է եղել: Հայերը, երբ պատվավոր հյուրի էին դիմավորում, միշտ նրանց
մատուցում էին աղ ու հաց, այն բարիքները, առանց որոնց հնարավոր չէ ապրել: Հացը համարվել է սեղանի զարդ, իսկ ամենալավ ու ամենահարգված գործը` հացթուխի գործն է համարվել:
Ասում են` հացը չի կարելի հակառակ երեսի վրա դնել: Ասում են նաև, որ չի կարելի հացը գետին գցել կամ գետնի վրա ընկած թողնել:
Հայկական հին զրույցը պատմում է, որ հենց մի փշուր հաց է ընկնում գետին, այդ ժամանակ մարդկանց համար անտեսանելի մի հրեշտակ է իջնում երկնքից և մի ոտքով կանգնում հացի փշուրի վրա, որպեսզի այն ոտնատակ չընկնի: Այնպես որ, գետին ընկած յուրաքանչյուր հացի փշրանքի վրա մի -մի հրեշտակ է կանգնած: Եվ քանի որ մեկ ոտքի վրա կանգնելը բավականին դժվար ու հոգնեցուցիչ գործ է, մարդիկ պետք է օգնության շտապեն հրեշտակներին, անմիջապես գետնից վերցնեն ընկած հացը և բարձր տեղ դնեն:
Հացը գետին գցելը մեղք է, քանի որ այն թոնիր է մտել, մաքրվել կրակի բոցերի մեջ ու սրբացել:
Комментариев нет:
Отправить комментарий